BRM 200 – Luscious Liège

12 november 2022, na een redelijke rusteloze nacht sta ik al om 5:30 uur op en neem een klein ontbijt, bestaande uit wat melk en cornflakes. De koffie mag uiteraard ook niet ontbreken!

De fiets wordt in de auto gelegd, net als alle andere zaken die ik meen nodig te hebben voor mijn eerste lange fietstocht t.v.v. Ride for Alzheimer.

Het is prima fietsweer maar met een temperatuur van rond de 4 graden is het toch zaak van goed gekleed te zijn.

Na mijn wagen in de Paleizenlaan te hebben geparkeerd, wacht ik nog even in de wagen. Het is nu 7:20 uur en het vertrek is pas om 8:00 uur.

Ik voel de eerste zenuwachtigheid opduiken; het is de eerste maal dat ik een BRM rijd; nooit heb ik zo ver gereden en ik weet totaal niet hoe alles verloopt.

De inschrijvingen zijn aan De Foyer en ik word hartelijk verwelkomd door John, de organisator die o.a. al Paris-Brest-Paris (1200 km) en London-Edinburgh-London (1440 km) gereden heeft.

Hij geeft me mijn controlekaart en legt uit dat ik onderweg op drie controlepunten een stempel moet vragen, mijn plaats en tijd moet noteren en andere weetjes.

"Geniet vooral", zegt John en "Probeer de snellere rijders niet te volgen." Deze laatste tip blijkt later onbetaalbaar...

De BRM-rijders zijn een hechte groep en een nieuweling als mezelf valt dus al snel op. Ik word hartelijk verwelkomd en beantwoord de vele vragen zoals het waarom, mijn achtergrond, ...

Enkele vroege vogels vertrekken al voor 8:00 uur en bij mij kriebelt het nu ook. Ik vertrek stipt om 8:00 uur.

De mist hangt als een sluier over de Kasteelvijver en ik maak kennis met mijn eerste fout: op het laatste ogenblik had ik besloten om met mijn gewone fietshandschoenen te rijden en mijn vingers hebben nu echt koud. Het zal toch een uur of twee duren eer ze opgewarmd zijn...

Ik probeer twee fietsers te volgen maar voel al snel dat dit tempo te hoog voor mij ligt. Na het verlaten van het Park gaat het richting Vossem en een zeer grote groep rijdt me voorbij. Ik pik even aan maar ook hier gaat het te snel; het is duidelijk dat dit getrainde fietsers zijn die hun hand niet omdraaien voor een 200 km...

Via Leefdaal, Neerijse en Sint-Agatha-Rode gaat het richting Nethen. Ik bevind me ondertussen opnieuw in een groep maar op de klim van de rue de Pécrot besluit ik om in mijn tempo verder te rijden.

Boven stop ik ook voor de eerste maal. Ik neem een gelletje en eet een banaan. Ik merk hier ook op dat mijn Garmin GPS niet gestart werd (koude of fout?) en ik vergeten was om het vermogen van mijn pedalen te activeren... Gelukkig had ik op mijn iPhone Strava gestart of ik was 22 km kwijt...

Hamme-Mille, Torinnes-la-Grosse, Beauvechain toveren rustige wegen onder de wielen en ik geniet van de rust.

Via Meldert gaat het richting eerste controlepost in Café Marignan te Landen. Je mag eigenlijk waar dan ook je stempel halen maar het is natuurlijk leuk om dit te doen aan de officiële controleplaatsen.

Ik zie hier de meeste fietsers terug maar zij vertrekken alweer 🙂 Op zich voel ik me na de eerste 55 km nog goed en neem ruim de tijd om een koffie en een cola te drinken, een proces dat zich bij elke controlepost zal herhalen...

Tussen Hoegaarden en Goetsenhoven zie ik een Tumuli en blijf me verbazen over al die rustige wegen die we te verteren krijgen.

Langs Overwinden en Landen kom ik in Waasmont terecht, een dorp waar ik nog niet van gehoord had...

Ik duik nu de provincie Luik in via Bertrée, Cras-Avernas, Trognée, Boëlhe, Darion, Omal, Limont, Donceel, ...

Plots herken ik iets; Les Cahottes in Flémalle. "Gelukkig" naar beneden maar het is hier opletten met die rare haarspeldbochten en zeer slecht wegdek. Ik denk vooral dat we dus straks opnieuw het dal uit moeten...

In Stockay is na 108 km de tweede controlepost bij de Piscine Communal. Ik zie enkele rijders uit de Carrefour komen maar laat dit aan me voorbij gaan. Ik bestel opnieuw een cola en koffie en maak gebruik van de afsluitbare zakjes (met isotoon poeder in) die me bezorgd werden door collega Peggy om mijn drinkbussen opnieuw te vullen. Net wanneer ik wil vertrekken, merk ik aan de toog Haribobeertjes op. Dit kon ik dus niet laten passeren!

De benen voelen nog steeds goed aan en de rue de Warfusée brengt ons opnieuw uit het dal. Ik doe de 5-6% al staand en merk tot mijn verbazing op dat ik dit redelijk lang kan volhouden...

Iets voorbij Rogerée maak ik tijd om een van de vele herenboerderijen te fotograferen. In vroegere tijden moet dit toch wel een rijke streek geweest zijn!

Het blijft langs zeer rustige baantjes tot in Braives gaan. De laaghangende zon zorgt af en toe wel wat voor last maar tegelijkertijd ook voor een mooie verlichting van de omgeving.

In Blehen merk ik een zeer eigenaardig bord op: République libre de Blehen. Ik probeer nog steeds het fijne hiervan te weten te komen...

We zitten nu in de buurt van Hannut en in Le Rustique te Jauche volgt de derde controle. De kilometerteller duidt ondertussen 154 km aan... Dit café is er een zoals er meerdere zouden moeten zijn; typisch volkscafé met vriendelijke uitbaters en klanten, achterzaaltje, ... Ik neem hier wat meer tijd om mijn koffie en cola uit te drinken en met de mensen wat te praten.

Het is ondertussen 16:00 uur en de duisternis treedt al in. Tijd dus om voor mijn laatste stuk de verlichting te monteren... Het koelt ook snel af dus zaak van niet te lang meer blijven wachten!

Iets verder slaat het noodlot toe; mijn voorlicht valt op de grond en ik vind nergens de ontbrekende vijs? Wat nu? Opnieuw een les: zorg voor wat herstelmateriaal! Ik rijd een tijdje in het donker met dus enkel een achterlicht maar dit is allesbehalve een pretje! Er zal dus niets anders opzitten dan met een hand mijn licht vast te houden en zo proberen de meet te halen...

Maar dan word ik plots uit onverwachte hoek geholpen... Twee rijders, een Franstalige man en de Duitse Suzanne rijden me voorbij en ik pik aan. Aan een verkeerslicht vraag ik of ik mag proberen hen te volgen en gebruik te maken van hun verlichting. Dit is geen enkel probleem en ik ben op dat ogenblik de gelukkigste mens van Waals-Brabant 🙂

Het straatmeubilair in Ottenburg, Huldenberg, ... noopt tot de nodige voorzichtigheid en ik hou niet echt van het rijden in het donker... Je moet al heel geconcentreerd zijn op je gps en dan nog eens alles rondom jou in het oog houden...

Wanneer we op de Dreef rechtsaf slaan, rijdt de Franstalige man rechtdoor maar Suzanne denkt dat hij naar zijn vrouw rijdt en dus besluiten we om verder te rijden.

Ik ken het hier op mijn duimpje en wijs Suzanne op de gevaren. Keuvelend in het Duits rijden we via Eizer naar Tervuren.

In het Park van Tervuren is het al genieten; ik ga mijn eerste 200 km probleemloos uitrijden!

Ik doe uiteindelijk 10:50 uur over de 206 km en haal een gemiddelde van 19,1 km/u. Echt gefietst heb ik 9:07 uur en haalde een gemiddelde van 23 km/u.

Dankzij Suzanne en de Franstalige man haalde ik veilig de eindmeet en dus was het logisch dat ik trakteerde. Suzanne nam wat ik bestelde en dus trakteerde ik haar op een La Trappe Quadrupel 🙂

Hoe is het nu gelopen? Wel, ofwel had ik toevallig een goede dag maar al bij al heb ik weinig afgezien. Het regelmatig stoppen om te eten en te drinken en vooral mijn eigen tempo rijden, bleek achteraf de juiste keuze.

Hoe gaat het nu verder? Wel, ik ga gedurende een jaar elke maand minstens een rit van 200 km rijden en na Nieuwjaar hopelijk een rit van 300 km, een van 400 km en het hoogtepunt zou een rit van 600 km moeten worden! Dit alles als een sponsorproject ten voordele van Stichting Alzheimer Onderzoek. De sponsorpagina komt er weldra aan!