BRM 300 – Largest Lake

Na een viertal 200 km kwam er nu een 300 km aan.

Voor ik aan dit project begon, had ik gezegd dat de 300 km wel eens een leidraad kon zijn voor al wat eventueel nog zou volgen en dus bracht dit een zekere vorm van stress met zich mee.

Het weer de afgelopen week was triestig: veel regen, wind, ... Ook de voorspellingen hadden niet veel goeds in petto. Vooral dit had me de afgelopen dagen bezig gehouden...

In de aanloop had ik ook nog wat extra materiaal gekocht: GripGrab overschoenen tegen de regen, een extra gps als reserve (Garmin Edge Explore 2 van bij WayPoint Leuven) en een Jack Wolfskin Velo Jam 15 rugzak. In de rugzak had ik een regenbroek mee, het nodige voedsel (bananen, rijsttaartjes, Haribo beertjes, colablikjes).

's Ochtends regende het pijpestelen en dus werd het humeur er niet beter op...

Stipt om 6.00 uur vertrok ik aan CC De Warandepoort in Tervuren.

Al vrij snel werd ik voorbij gestoken door de groep die ik nooit meer zou terug zien...

Het begin kon tellen; de Smeysberg op! Geen zotte toeren en dus "in alle rust" naar de top. Iets boven mij zag ik andere renners van links naar rechts zwalpen.

Via Terlanen en Ottenburg kwam ik in Waver terecht. Het op en neer rijden zorgden ervoor dat de gemiddelde snelheid niet al te hoog lag maar ik bouwde wat reserve in.

Na 26 km nam ik aan de golf van Louvain-la-Neuve een van de weinige foto's. Voorlopig mocht ik ook niet klagen over het weer en was het eigenlijk zalig rijden.

Court-Saint-Etienne en Genappe brachten me in Luttre waar ik langs de boorden van Le Piéton de RAVel 1 Centre bis4 volgde. Deze stroom werd iets verder het kanaal Brussel-Charleroi.

Na 67 km nam ik hier een korte pauze om wat te eten en een foto te nemen.

Vlakbij Monceau-sur-Sambre verliet ik het kanaal en reed richting Parc Nelson Mandela. Hier ben ik hopeloos de mist ingegaan en verkeerd gereden. De alternatieve weg die de gps berekende, zorgde ervoor dat ik 5 redelijk zware kilometers aflegde maar vooral heel veel tijd verloor. Bovendien was de afdaling naar het het park levensgevaarlijk met putten waar je een voetbal in kwijt kon...

Uiteindelijk kwam ik na wat gevloek aan de Samber terecht die ik voor een tijdje volgde tot in Thuin. Hier lag de eerste controlepost: Café L'Escale. Hier botste ik ook op "fotograaf" Antonio Moreno Casas en Pascal Mullebrouck. Ik ging bij hen aan tafel zitten en toen kregen we te horen dat de andere renners blijkbaar niet binnen waren gekomen... Ik vroeg of ik wat samen met hen mocht rijden en dit was geen probleem.

Uit Thuin geraken bleek toch weer een opgave en ook hier werd wat tijd verloren door een onnodige klim en de juiste weg zoeken...

We reden een tijdje door het Bois du Grand Bon Dieu en konden genieten van al het moois. Wanneer we echter in open vlakte reden, werd het gevaarlijk door de bijwijlen felle zijwind. Op sommige momenten dacht ik aan afstappen want ik werd van de ene kant van de weg naar de andere geslingerd en kon me amper recht houden. Gelukkig stopte dit na een tijd en kon er veilig worden verder gereden...

Op een bepaald ogenblik reed ik, zonder het te willen, ruim voor mijn twee medefietsers en probeerde zo traag mogelijk te rijden maar zag hen niet meer...

"Gelukkig" was daar het Lac de Féronval waar ik de tijd nam voor wat foto's en plots ook mijn compagnions de route terug zag.

Het slingerde nu geruime tijd rond het Lac de L'Eau d'Heure. Prachtig was het om kilometers en kilometers door bos en langs water te slingeren. Spijtig genoeg raakte ik hier ook mijn maten kwijt en besloot ik na wat wachten door te rijden in de hoop ze van op de volgende controlepost terug te zien...

Het laatste meer dat werd aangedaan was het Lac de la Plate Taille.

Bij het oprijden van de baan (?) moet ik vermoedelijk in een ijzertje gereden hebben want iets verder, in de rue du Milombois in Froidchapelle, merkte ik op dat ik achteraan lek reed. Neen, toch?!

Ik zette me aan een huis en verwijderde met een bang hartje mijn achterwiel. Ik had nog nooit een wiel met een steekas vervangen, dus sloop er wat paniek binnen. Was het deze paniek die ervoor zorgde dat ik de binnenband er niet uit kreeg? Net toen ik zwaar teleurgesteld op het punt stond om een taxi te bellen, passeerden Antonio en Pascal me. Ik riep hen om hulp en zoals ECHTE BRM'ers aarzelden ze niet om te stoppen.

Antonio slaagde erin om mijn binnenband eruit te krijgen al was dit geen sinecure. Reserveband wat opgepompt, in de buitenband en net toen we het wiel in de fiets wilden zetten, constateerden we dat de reserveband ook lek was. Antonio zei dat er vermoedelijk nog iets in de buitenband zat en met zijn arendsoog merkte hij inderdaad een klein metalen dingetje op. Gelukkig had hij wel een mes bij en slaagde erin om dit onding uit de band te prutsen. Reserveband nummer twee (mijn laatste!) erin en net op dat ogenblik werden we getrakteerd op een korte maar hevige hagelbui. Je kunt je niet inbeelden hoe gelukkig ik met mijn twee kompanen was! Antonio en Pascal reden op het gemak al door naar controlepost 2 in Chimay, terwijl ik vol zenuwen mijn wiel in de fiets zette. Het kostte me nog heel wat bloed, zweet en tranen!

Gans deze toestand had me mentaal gekraakt; niet alleen verloor ik verschrikkelijk veel tijd maar ook mijn eigen onkunde zorgde ervoor dat ik vanaf dan nooit met een gerust gemoed gereden heb. Ik voelde aan dat ik de 300 km in de benen had maar een nieuwe lekke band betekende onherroepelijk het einde van mijn avontuur.

Gelukkig kon ik mijn twee makkers net voor Chimay inhalen en konden we naar Taverne Le Picotin rijden. Chimay leek wel doods en ook de taverne bleek al geruime tijd gesloten!

Onze stempel haalden we even verder bij Le Petit Cadeau waar de vriendelijke uitbaatsters ons maar al te graag hielpen!

Geen café te bespeuren maar net toen we Chimay uit reden, merkte ik Bistro de la Place du Prince op. Ik trakteerde mijn twee reddende engelen maar al te graag op iets lekkers. Zelf nam ik zoals steeds een koffie + cola en verstuurde wat berichten naar het "thuisfront". We zaten halverwege en hadden er 10.00 uur over gedaan!

Geen fietsenwinkel in de buurt dus was het vanaf dan met een heel klein hartje verder rijden.

We volgden geruime tijd RAVel ligne 156 tot we aan onze rechterzijde de Maas zagen. Iets verder reden we er rakelings langs tot aan tussenstop 3, Café Maredsous in Hastière. Het was even zoeken om dit café te vinden om uiteindelijk te vernemen dat we niets meer konden drinken! In de belendende bakkerij kregen we gelukkig nog wel onze stempel. Ons humeur bereikte nu echt wel een dieptepunt! Na 192 km (197 voor mij) vonden we een tweede opeenvolgend gesloten café...

Dan maar iets drinken in Dinant zeker?

Toen we de Maas overstaken en deze aan onze rechterkant hadden, moesten we onze lichten aan zetten. We moesten nu enkele kilometers de Rue de Meuse volgen en ik deed dit toch met een bang hartje. Meerdere malen werden we rakelings voorbij gescheurd door automobilisten die zich op Francorchamps waanden...

In Anseremme staken we opnieuw de Maas over en kwamen iets later in Dinant aan. Mogelijkheden genoeg om hier iets te drinken maar na kort overleg besloten we door te rijden naar de laatste controle in Namur.

Het zicht op de verlichte Citadel was prachtig maar wij wilden gewoon iets drinken... Nadat we de Samber hadden overgestoken, was het dus zaak om een café te vinden. Uiteindelijk stopten we bij Chez Juliette. Na enkele minuten kwam een van de tooghangers ons vragen om onze gps uit te zetten want het gepiep ergerde hem...

Er stonden nu 244 kilometers op de teller en het leek haalbaar om tijdig Tervuren te halen!

Het was even zoeken naar de volgende RAVel die ons in Daussoulx zou brengen.

Vanaf dan ging het via Grand-Leez richting Thorembais-Saint-Trond, Chaumont-Gistoux en Grez-Doiceau richting Bossut.

In Grand-Leez vond echter een klein ongeluk plaats... We merkten op dat we een verkeerde straat hadden genomen en keerden dus terug. Ik geraakte net niet uit mijn klikpedaal en viel met een klap op mijn linkerheup en pols. Vooral de pols voelde wat pijnlijk aan de vele betonplaten onderweg zorgden voor de (on)nodige pijnscheuten...

Toen we in Nethen kwamen, wist ik dat het einde in zicht kwam en begon er vanalles door mijn hoofd te spelen. In een soort trance reed ik door Sint-Joris-Weert, Neerijse, Leefdaal en Vossem. Ik wees mijn reisgenoten nog op de aanwezigheid van De Congo maar wijselijk stopten we hier niet meer.

Toen we aan het Park van Tervuren kwamen, kregen de emoties toch wat de bovenhand. We gingen het halen! Heel veel zaken uit het verleden passeerden nu de revue en toen ik aan de Warandepoort kwam, stak in mijn vuist omhoog: JOB DONE!!!

Uiteindelijk heb ik er iets meer dan 19:00 uur over gedaan, mede door het verkeerd rijden maar vooral de lekke band. Zonder de "rustpauzes" bedroeg het gemiddelde 19 km/u.

Ik heb heel veel geleerd tijdens deze rit, vooral qua voorbereidingen en wat ik nog extra moet voorzien. Fysiek viel het allemaal nog mee, mede doordat ik een rustige snelheid aanhield.

Het laatste woord is voor mijn medereizigers... Antonio en Pascal: zonder jullie hulp en steun had ik halverwege moeten opgeven en was het ganse Ride for Alzheimer project misschien tot een einde gekomen. Ik kan jullie dan ook niet anders dan 1000 x bedanken voor alle steun. Jullie belichamen de echte BRM spirit en het was een absolute eer om dit samen met jullie te doen. Mil gracias compañeros!!!

Er volgt nu in april een of twee 200 km en op 13-14 mei mijn 400 km. De 600 km is ook gepland maar hierover later nog meer...

Momenteel heb ik 1255 euro ingezameld en zit dus aan 50% van het vooropgestelde bedrag. Bedankt allemaal!

Sponsoren mag natuurlijk nog steeds via het logo rechtsboven op Ride for Alzheimer of rechtstreeks via de sponsorpagina.