Op 3 september 2021 neem ik deel aan de Hagelandse 101. Dit is een wandeltocht van 101 km in het Hageland.
Ik had heel wat wandelingen als voorbereiding gepland maar gezien het kwakkelweer was hier nog niet veel van in huis gekomen.
Met enkele dagen mooi weer moest het nu dan maar eens gebeuren. Via Wandelknooppunt stippelde ik een route uit van zo'n 38 km.
Qua wandelnetwerken koos ik voor Zuid-Dijleland en Zoniënwoud. Dit laatste netwerk is er enkele maanden geleden bij gekomen en kan enkel gevolgd worden via de wandelapp (is dus niet ter plekke aangeduid)...
Puur praktisch qua parkeergelegenheid had ik het vertrek vastgelegd in Tervuren en zou dan via Vossem, Loonbeek, Huldenberg, Overijse en Hoeilaart terug naar mijn vertrekpunt wandelen.
Het was vrijdag de 13de dus het zou opletten worden...
Na zo'n 10 km moest ik de struiken in wegens een klein hygiënisch probleem...
Tot Overijse volgde ik min of meer gekende wegen (wegens al veel gewandeld) maar werd toch nog af en toe verrast.
Aan het kruispunt van de Dreef en Waversesteenweg in Overijse dook het eerste probleem op. Ik moest van knooppunt 30 naar knooppunt 330 maar dit stond niet op het bordje... Dan maar de wegaanduiding op de app gevolgd en zo naar knooppunt 3.
In de "bocht" van Overijse dronk ik in "De Met" snel een koffie en friste me wat op zodat ik klaar was voor het volgende gedeelte.
Vanaf hier begint het virtuele wandelnetwerk Zoniënwoud. Geen aanduidingen langsheen de route meer maar enkel te volgen via de wandelapp. Laat me jullie nu al zeggen dat ik hier absoluut geen liefhebber van ben...
Op de Frans Verbeekstraat in Overijse heb je een breed fietspad en langs de andere kant een trottoir. Ik nam het trottoir en had dit beter niet gedaan. Overhangende takken zorgden ervoor dat ik af en toe op de drukke baan moest stappen. Toen ik opnieuw moest uitwijken en achterop komend verkeer zag, besloot ik om even te wachten. Ik zette nog een stap en plots lag ik op de baan. Een wagen reed net naast mij en de volgende kon gelukkig stoppen. Blijkbaar had ik op een losliggende tegel gestapt en was zo gevallen. Op het eerste zicht leek het mee te vallen tot ik iets later een bloedende arm opmerkte, pijn had aan mijn linkerhand en ook mijn ribben wat protesteerden...
Enigszins gefrustreerd maar vooral kwaad, zette ik mijn weg voort en kon het eerstvolgende deel door modderige "bosweg" met struikgewas niet echt appreciëren...
In Hoeilaart zag ik buiten de prachtige serristenwoningen ook een apart gebouw vanop de Geneesheerstraat. Ik vraag me af wat dit is...
Aan de Waversesteenweg stonden enkele pinguïns op de uitkijk.
Ik besloot om in het Jan van Ruusbroecpark een kleine rustpauze in te lassen om wat te eten en te drinken. Omdat ik op mijn gsm aan het kijken was waar ik hierna naartoe moest, stopte een mevrouw om te vragen of ze me kon helpen.
Nadat ik haar vertelde dat het ok was en dat ik wat problemen had met de virtuele knooppunten, zei ze me dat er regelmatig wandelaars problemen hadden om de weg te vinden. Ook zei ze dat de fietsers rakelings op het trottoir passeerden ondanks het feit dat er een fietspad was. Ze zag ook dat ik aan mijn arm bloedde en vroeg zelfs of ze thuis niets moest gaan halen! Wat een toffe dame zeg!
Na dit zeer leuk intermezzo was het tijd voor het laatste gedeelte. Ik ontdekte heel wat leuke wegjes waarbij ik me soms even afvroeg of ik niet op privégrond was maar dit was niet het geval. Wat ik eveneens opmerkte, was hoeveel hoogtemeters Hoeilaart wel niet telt 😉
Het Bemdekensveld was weer zo'n plaats die je als niet-Hoeilander waarschijnlijk nooit bezoekt en werklui waren hier net de trage weg wat aan het verbreden...
Na de passage van het Koedaalbos kwam ik op gekend terrein. Ik zag de bordjes van de Groene Gordelroute en jawel, iets verder moest ik langs de Eikenlaan richting Welriekendedreef, In mijn verslag over de Groene Gordelroute schreef ik nog hoe slecht deze weg er bij lag... Het wandelen ging iets gemakkelijker al was het ook hier opletten om je voeten niet om te slaan...
Op het einde stond een dame met rode mountainbike wat rond te kijken maar omdat ze net haar gsm nam, vroeg ik maar niets...
Ik was nog maar net in het Kapucijnenbos of daar stond een heer met fiets rond te kijken. Hij vroeg me of ik soms geen dame met rode mountainbike had gezien want hij was zijn vrouw kwijt geraakt... Blijkbaar was het een gelukkig koppel want de man was maar al te blij dat ik hem vertelde waar ze was...
Voor de laatste kilometers was het Zoniënwoud mijn metgezel en wat ik vreesde, werd bewaarheid. Door het dichte bladerdek deed de gps van mijn telefoon af en toe raar waardoor het niet steeds evident was om via de wandelapp te navigeren.
Gelukkig kwam ik zonder verkeerd te stappen in Jezus-Eik en was het vanaf dan weer gekend terrein met toch weer een rare kronkel van de wandelapp.
Na zo'n 7 uur en 38 km wat ik terug aan mijn vertrekpunt.
Buiten mijn blessures waren het vooral de bovenbenen die wat verzuurd waren.
Zoals jullie al kunnen opmaken hebben, vind ik die virtuele knooppunten maar niets. Niet alleen sluit je hier een deel mensen mee uit die geen smartphone hebben of eventueel niet met de wandelapp kunnen werken. Deze app is trouwens niet foutloos (later meer)... Je bent ook afhankelijk van een goede ontvangst en wanneer die wegvalt in een bos met heel wat zijwegen sta je daar mooi. Bij mezelf merkte ik ook op dat er te veel op de smartphone werd gekeken en dit ten koste van de omgeving. Neen, geef mij maar de gewone knooppunten en/of een papieren kaart...
Volgende knooppunten werden gevolgd (deze in vet zijn de virtuele):
42-43-411-415-414-413-416-503-504-206-205-218-217-216-25-26-27-28-29-313-39-34-35-31-30-330-328-3-339-340-342-81-80-8-809-350-349-15-425-424-421-419-418-40-48-41-42